تبیین وضعیت سیاست خارجی ایران و نقش وزیران امور خارجه (۱۳۳۶ - ۱۳۳۹ ش. / ۱۹۵۷ - ۱۹۶۰ م.)

هدف: هدف از پژوهش حاضر بررسی سیاست خارجی ایران و نقش وزیران امور خارجه در سال های (1336 -1339ش ./ 60-1957 م.) بوده است. روش/ رویکرد پژوهش: مقالۀ حاضر با روش توصیفی- تحلیلی و بر پایۀ منابع کتابخانه ای و آرشیوی به تعیین وضیعت سیاست خارجی ایران و نقش وزیران امور خارجه در سال های (1336-1339 ش./ 1957-1960 م.) می پردازد. یافته ها و نتایج: یافته های پژوهش حاضر نشان می دهد که وزیران امور خارجه در این دوره، نقش موثری در سیاست خارجی ایران نداشتند؛ چرا که حلقۀ اصلی سیاست گذاری ها در دست شخص محمدرضا شاه پهلوی متمرکز بود. هستۀ اصلی سیاست گذاری های ایران در بعد سیاست خارجی، حفظ نظام حکومتی و نه حفظ منافع ملی بود. دولت ایران، اگر در این دوران «سیاست بی طرفی » را اتخاذ می کرد، می توانست از تضاد و درگیری میان دو بلوک شرق و غرب استفاده کند و کشور را درگیر جنگ سرد دو ابر قدرت آمریکا و شوروی نکند؛ اما نه تنها دولت ایران سیاست «بی طرفی» را در پیش نگرفت، بلکه در دسته بندی های نظامی همراه با آمریکا و بلوک غرب شرکت کرد و نقش دست نشاندگی آن کشورها را بازی کرد به گونه ای که  تاثیر منفی آن تا سالیان بعد در ایران باقی ماند.